Mijn verhaal

Masitula Nakiganda was ooit een slim, speels meisje, bekend om haar stralende glimlach die een kamer kon verlichten. Toen ze 4 jaar oud was, joeg ze op vlinders in de kleine tuin van het huis van haar familie, haar lach vulde de lucht als het getjilp van vogels. Haar leven, hoewel bescheiden, voelde vol met de liefde van haar ouders, en ze geloofde dat hun kleine huis onbreekbaar was. Maar achter gesloten deuren begonnen zich scheuren te vormen. Haar ouders, ooit liefdevol en aardig voor elkaar, moesten vaker ruzie gaan maken. Masitula begreep niet waarom haar moeder stil bleef zitten als haar vader te laat thuiskwam, of waarom haar vader dagenlang verdween zonder uitleg. Ze kon de spanning voelen, maar ze was te jong om het gewicht ervan te begrijpen. Op een nacht explodeerde de spanning. Masitula zat opgerold in een hoek van hun kleine woonkamer terwijl haar ouders tegen elkaar schreeuwden, hun stemmen gevuld met woede en beschuldigingen die ze niet kon begrijpen. De ogen van haar moeder waren nat van woede en het gezicht van haar vader was verwrongen van frustratie. Het woord overspel werd tussen hen heen geslingerd, maar voor Masitula was het gewoon lawaai, een woord dat ze niet kende, een woord dat haar leven verscheurde. De ruzie werd fysiek. In een waas van beweging en geschreeuw werden dingen omvergeworpen, meubels omvergeworpen. Masitula drukte haar handen voor haar oren en probeerde de geluiden van haar wereld die instortte buiten te sluiten. Buren verzamelden zich al snel buiten en voordat ze het wist, arriveerde de politie, die haar ouders uit elkaar trok als twee krachten die voorbestemd waren om elkaar te vernietigen. Ze werden in handboeien afgevoerd en in een oogwenk was haar familie verdwenen. Masitula bleef alleen in de deuropening staan, haar kleine gestalte viel in het niet bij de chaos die zich om haar heen had ontvouwd. Ze riep dat haar ouders terug moesten komen, maar niemand antwoordde. Het huis was nu stil, alsof haar stem was opgeslokt door de lege kamers. In de dagen die volgden zat Masitula bij het raam, wachtend op de terugkeer van haar ouders. Buren kwamen langs om eten of een vriendelijk woord aan te bieden, maar ze wisten niet wat ze moesten zeggen tegen een klein meisje wiens wereld was ingestort. Niemand kon de liefde die ze had verloren vervangen, en niemand leek te weten wat er daarna zou gebeuren. Weken gingen voorbij en Masitula's eens zo heldere ogen waren dof geworden. Ze at nauwelijks, sprak zelden en speelde niet meer in de tuin. Ze was gestopt met het jagen op vlinders en haar lach, die ooit zo vaak voorkwam, was verdwenen. Ze was verdwaald in een wereld die ze niet meer herkende, verlaten door de twee mensen die alles voor haar hadden betekend. Toen we hoorden van de situatie van Masitula, wisten we dat we moesten ingrijpen. Ze was te lang alleen gelaten, gebukt onder een pijn die te zwaar was voor een kind om te dragen. Toen we haar naar ons zorgcentrum brachten, sprak ze nauwelijks, haar hart was te kwetsbaar en haar geest te gebroken. Maar langzaam, met de zorg en steun die ze in het centrum vond, begon Masitula zich open te stellen. Ze begon weer te glimlachen, eerst maar flauwtjes, alsof ze niet zeker wist of ze nog wist hoe. De weg naar genezing zou lang zijn, maar Masitula, het meisje dat ooit alles verloor, begon weer hoop te vinden. En in die hoop lag haar toekomst te wachten, net achter de horizon.

Masitula wordt geholpen door impact partner Serah

Onze kinderopvang biedt onderdak aan kwetsbare dakloze kinderen die wees zijn geworden als gevolg van natuurlijke omstandigheden, zoals de dood van een of beide ouders, evenals armoedegerelateerde problemen die wanhoop bij ouders veroorzaken, waardoor ze drastische keuzes maken die veel van deze kinderen kwetsbaar maken. Sommige kinderen worden door hun families afgewezen vanwege kleine lichaamsafwijkingen en behandelbare medische aandoeningen. Anderen worden achtergelaten op straat in de hoofdstad Kampala, waar ze veel riskeren om in hun levensonderhoud te voorzien. Omdat elk kind kostbaar is voor God. We kunnen niet achteroverleunen en toekijken hoe deze kinderen alleen lijden. Toch kunnen we iets doen om hun onbetaalbare levens te herstellen en ze hoop te geven voor de toekomst. Als kinderopvang bieden we een thuis voor onze kinderen nadat ze zijn goedgekeurd door de overheidsinstantie op basis van de status of toestand van het kind. Hij of zij wordt geïnitieerd in onze gezinssituatie, van waaruit ze een gevoel van verbondenheid vinden. Onze moeder, die toevallig weduwe is, kan samen met andere broers en zussen die hij of zij in het huis vindt voor het kind zorgen en samen vormen ze een gezin. We benadrukken dat onze kinderen worden gevormd en opgevoed in een gezinsinstituut. Omdat dit een manier is waarop juiste en gepaste levensnormen worden bijgebracht. We bieden ze kwalitatief onderwijs, voedsel, gezondheid en medicijnen, kleding en bovenal goddelijke principes. LUF gelooft dat wanneer we onze kinderen of onze samenleving als geheel machtigen, we een geweldig platform bieden voor geweldige Afrikaanse leiders die op een dag de volgende generatie van Afrika en de hele wereld als geheel zullen machtigen.